gəda

is. <fars.>

1. köhn. Keçmişdə yoxsul, aşağı təbəqədən olan adamlara verilən ad. Kükrər dağlar, bir-birinən deyini; Seçmək olmaz gədasını, bəyini. . A. Ə.. <Rizvan:> İnsan dimağı birdir, istər padşah olsun, istər gəda. Ə. H.. <Qoca:> Bizim üçün şah və gəda təfavütü yoxdur. A. D..

2. məc. nifr. Səviyyəsiz, ləyaqətsiz adam haqqında. Gədaya borclu olma, ya toyda istər, ya bayramda. (Ata. sözü). Mən Həcərəm, əbrü ətləs geymənəm; Hər yetən gədayə boyun əymənəm. A. Ə.. Ah, nə çıxılmaz yol imiş bu sevda; Tən etdi hər görən, güldü hər gəda. H. C.. // məc. Dilənçi, fəqir, yazıq, binəva. Camalın sədqəsi, hüsnün zəkatı; Mənim tək binəva gədayə düşər. M. V. V.. <Təhmas bəy:> Əlimə çörəkçin baxan bir gəda; Salıb varlığımı bir yanar oda. S. Rüst..

3. Bax gədə 1-ci mənada. Rəhmə gəlib, padşahım, deməzsən; Harda qalıb bu dərgahın gədası. Q. Z.. <Ağaməhəmməd xan:> . . Ən ədna gədanın mənə yazığı gəlir, hamısının ədavətini qəlbimdən çıxararam. Ə. H..